Ölüm… Ne kadar kolay değil mi? İki metre ötene bomba düşme korkusu olmadan yahut bir sonraki adımını bir mayına basabileceğini düşünmeden ölümden bahsetmek. Peki ne kadar anlatılır ölüm? Parkasının iç cebinden çıkardığı sevdiğinin fotoğrafına her mermi vızıltısında son kez bakıyor gibi bakan o gözleri görmeden.
Ne anlatılacak ne anlaşılacak bir mevzu değil. Nasıl anlatabilir bir kalem 7 yaşında bir çocuğun bir daha gülmeyeceğini. Cılız bir filizi ezer gibi postallarının tabanında, 7 yaşında bir çocuktan Güneş’i çalmayı kim anlatabilir.
Ölüm, sevinilecek bir hadise mi? Yoksa iyi bir şey mi daha yaşın otuz olmadan, daha sırılsıklam bir yağmurda öpmemiş iken sevdiğini, daha gün doğumunu izlememiş iken bir sigara yakıp, ölmek iyi bir şey mi?
Bir ölüm haberinde birbirine vurup alkış tutan ellerimizi, başka bir ölüm haberinde yanan bağrımıza vuruyoruz. Her ölümde bir alkış bir ağıt…
Ölümü alkışlamak, insanın en alçak hali bu olsa gerek.
Ölüm ne anlatılır ne anlaşılır, ne ölüme sevinilir ne alkış tutulur. Ölüm en ötesidir yolun, tüm kimliklerin, renklerin, dillerin ve hatta dinlerin tüm anlamını kaybettiği, nefsin kıyametidir.
Ölümü anlatmaya çalışmak aptallık, ölüme sevinmek canavarca bir his ve bundan daha da alçakça ölümü yadırgamamak ve ölüme alışmak çok büyük şerefsizliktir…