Bir yalnızlık oyunudur bu; asırlık aşkın, Havva’nın Adem’den ayrıldığı ilk gün. Hüzüne bulaşmıştır gökyüzü ve parlaklığını kaybetmiştir yıldızlar. Bir avuntu içerisinde günler takvim yaprakları ile kavgaya tutuşmuştur takdire şayan mevsimlerde... Şimdi çok uzaklarda, tüm insan yüzlerinden uzak bir dağın eteğinde ufak bir kız çocuğu sopadan yaptığı oyuncak bebeği ile kendisini avutmada. Yalnız bir beden; yalnız bir neden.. belki çok sonradan bir şairin aklına gelecek gözleriyle, konuk olacak dizelerine, ama engel olamayacak uşüyen çıplak ayaklarının titremesine...
Ruhun, bedeni amansızca ve sinsice terkettiği zamanlarda, tüm güzellikler bir iniltiyle nüfûz edilir bir başka bedende. Yoktur bir nedeni, aranmaz da; çünkü terkedilmişliği yatar koynunda ve hiç bir şey hissedilmez artık bu pimi çekilmiş cografyada ...