0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
587
Okunma
Aslında bazen hiçbirşey hissetmemek, en güzel his olabiliyormuş.
Tek mesele güçlü kalabilmekse eğer; diz kapaklarımız yırtılsa da yerden kalkmayı başarabileceğimize inanmalıymışız.
Ve bazen anlatılmazmış. Koca bir hiçlik oluşurmuş sol yanımızda. Susmak; belkide en iyi anlatım biçimiymiş anlayana. Anlayan kimse olmadğına alışıp, kabullenmek gerekirmiş aslında.
Müzik, en yakınımız olabiliyormuş bazen. Kulaklık ise yanımızdan ayıramadığımız, kaybetmekte korktuğumuz tek varlık...
Hayat değişikmiş, çok değişik. Ve bazen yazılmaz, anlatılmazmış. Mesela "sonsuzluk" teriminin, ya da Tanrı’nın kendiliğinden var olmasının akıl almazlığı gibi enteresan bir yaşam sürdürülebiliyormuş.
