Bir akşamüstü kızıllığı örtülüyor İstanbul’a, al bir duvak gibi asırlık, alımlı bir geline. Üsküdar’da vapura biniyor yorgun yüzler. Telaşlı ayak sesleri toz dumana karışıyor. Gölgesini çoktan unutmuş, ruhunu ömrünün kaldırımlarında yıpratmış insanlar. Dalgalar vuracak güverteye ve biz, bir yığın hikaye, taşınacağız sessiz bir denizin âsi dalgalarının üzerinden. Nasıl da bir çöp gibi tıkıldım bir köşeye. Üzerime gece bütün acıları kusmuş gibi sanki, buram buram keder kokuyorum. Bilseniz şu bir kaç gramlık beynim nasıl da ağırlaşıyor kafatasımda. Kafatasıma dünyalar sıkışmış. Penceresiz dünyalar ince ince çatlatıyor duvarlarımı. Cam kenarından süzülüp karışıyorum dalgalara. Herkes bir film kaydını yavaşlatıyor bu cam kenarlarında. Ya anıları izliyor ya kendini. Bu deniz nasıl da ben. Nasıl da içimde boğulan kimsesiz şiirlerimi anlatıyor.

Ben hiç sevilmedim biliyor musunuz. Duvar çiçeklerinin boynu hep bükük olur zaten. Bu kışın da hıncı var bana. Eylül çekti saçlarımdan, ekim sahte bir masal anlattı kızarmış gözlerime, kasıma koşarken söküldü ruhumun entarisi ve aralık. Islandım umutsuzluğa.

Oysa ben zerre zerre büyütmüştüm umudu. Kurak topraklı, kurak dudaklı ihtiyar bir köylünün şemsiyesiyle yağmur duasına çıkması gibiydim. Ayağı çıplak bir çocuğun yamalı cebindeki bir kaç kırıntı ekmektim. Umut, yalnızlığımla elele dolaşırdı. Şimdi yalnızlığım bile yalnız. Bütün neşemi toz bezi yapmış sanki bu şehir. Ruhum kâh bir ara sokağın kırık penceresi, kâh serseri bir sokak çalgıcısının gitarındaki kimsesiz melodi. Bir dilenci mendilinde bir kaç kuruş para gibi züğürt bir teselliyim. İniyoruz karşıya. Biz. Yani insanlar. Ne kadar kaçarsam kaçayım, çare yok, bir yerlerde hep "onlardan biriyim".

Tek tek sönüyor İstanbul’un varoş ışıkları. Bu semtin kaçışan martıların aç karınlarında çöpe atılmış umutlar, belki sabaha beyaz duvaklar edâsında geri dönecekler. Omuzlarımda Asya’nın yorgunluğu, ölecek gibiyim. Dünlerinin kinini şeytana bürünmüş haylaz çocuklar gibi yarınlarına kan sıçratarak daha da canavarlaştıran insanlardan bıktım. Kirletilmemiş bir zaman nârin bir kadın sesi isyânında dâvet ediyor beni yarınlarıma.

Ellerimi cebime sokuyorum. Gitmeliyim. Artık vakit..


✒T.Y.