0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
544
Okunma
Mavi sonsuzluktu, uçsuz bucaksız. Özgürlüktü, huzurdu ama en çok da umuttu. Siyah asildi, asil ve yalnız. Korkutucuydu, çekiciydi ama en çok da büyüleyiciydi.
Mavi siyaha aşık olmaya başladı. Zamanla donuklaştı. Kendisinden fedakarlık etmişti çünkü hemde fazlasıyla. Ama siyah hala ilk günkü gibi duruyordu. Mavinin ona aşık olmasını istemişti ve olmuştu. Ama asla kendisinden vazgeçmemişti bi an bile. Sonra mavi umudunu kaybetti ve o kadar rengin arasından kendisini siyahın o korkutucu yalnızlığına bıraktı...
Sonra ne mi oldu ? Mavi o kadar rengin o kadar varlığın arasından siyaha en çok benzeyen renk oldu. Gece mavisi oldu. Lacivert oldu. Ama değişen hiç bir şey olmadı...
