Dünyanın en küçük emekçilerine dair...
Nasırlaşmış, güneş karası küçük ellerinde bir delik poşet.
Hayat onları çok erken yaşta almış içine. Çocuk yüzlerinde büyük kaygılar var.
Sıkı sıkı tutunmuşlar birbirlerine; arkadaşlığın anlamı başka onlar için.
Avuçlarından kayıp gidiyor zaman!
Hangi iklim ilk gençliğin heyecanıyla yaşanır ihtiyarlıkta?
Alışmak zorunda kalmak kadar zor olmasa gerek onca yükü taşımak...
Başka bir yaşamın kahramanı olamayacağını kabullenmek olur mu?
Bir kuru ekmek ve çaydan daha fazlasını istememek için nefsi köreltmeye mecburiyet onların ki!
Geçerken birinin önünden gözlerindeki acıyı paylaşmak benim ki!
Yokluğa, açlığa inat hayata gülümseyebilmek onun bana verdiği,
Delice bir yangın yüreğimdeki; nerede sevgi, nerede şefkat, nerede insan olabilme yetisi?
Belki otomobil altında, belki bir sokak lambası altında, belki bir çay ocağında geçti bir gün daha, çocuk olmanın hazzını yaşayamadan; okul yolunu tutmadan, bir kitap sayfasına dokunamadan; oyunlara karışamadan...
Yazılmaya orta yerinden başlamış binlerce hayat geçip gidiyor; biz değil onlara bahar olmak hayallerini yakıyoruz; farkında olmadan...