Ve ’kendine sıla bildiğin bir kentin gecelerinde sığıntısındır bir başına..’
Bir bardak çay alırsın gökyüzünün sonsuz karanlığında ve uçsuz bucaksız yalnızlığına bir sigara daha...
Özlersin yana yana.. Özlersin; neyi özlediğini dahi bilmeden. Bazen bildiğini kendinden bile saklayarak, sakınarak kalbini, beynini, düşüncelerini, düşlerini kendinden, bir sigarayla daha yanarsın..
Şiirler akar içinden, kendi şiirinde boğulur, kanarsın..
Saplanır içine kelimeler bir hançeri utandırır keskinlikte ve dönüp yüzünü gecenin en karanlık en zifir ışığına, beklersin içinde küllenip savrulmaya yüz tutmuş bir umudun alevlere boyanışını..
Sonra bir bardak çay daha ve bir sigara daha.. ve bir daha... bir daha... yanarsın...
Cehennemi utandıracak, kutupları soğutacak bir yangınla ve her harfiyle sayısız sızıyla içinde, yazamadığın bir şiirin dizeleriyle kana kana yanarsın...