Sesini duydum önce,
İçimdeki sevinç yüzüme yansıdı.Beni öylesine sevindiren,senin
sesindi.
Menzil sendin.
Ve ben o menzile ulaşmak için,herşeyi yok edebilirdim.Elini tuttuğumda,
patlamaya hazır bir volkan gibiydim.
.................
-Çok kötüsün !
- Sen se,yolunu kaybedip dünyaya düşmüş bir meleksin.Diyemeden yalnızlığım
yinelendi.Sesinin tınısı henüz yitmiş.fakat öylesi büyük bir aşk kutsanmıştı ki,
başkaları aşkın tarifini nasıl yaparlarsa yapsınlar,böylesi bir ’’an’’ ı tarif etmeleri
mümkün değildi.
Seni, benim gözümle görmeni isterdim.Gökkuşağı zayıf kalırdı senin renklerin
karşısında.
O ’’an ’’ göğüs çatalımın terlediğini hissettim.Nefes alışlarımda ki ritimsizlik
sanki farkediliyordu.Kalbimin atışlarını bütün şehir duyuyor gibiydi.Vücudumun sıcaklığı
nasıl da arttı öyle,yanıyordu bedenim.Sebebini biliyordum bu yanmanın.Öpüşmek neydi
biliyordum.Aşk neydi biliyordum.Aşk,dudaktan dudağa akan nefeste gizliydi.Oysa önceleri
dudaklarımın dudaklarına hiç değmediğinden acınmıştım.
’’An’’ akmasa,gün devretmese yükünü başka bir güne,biz hep O ’’AN’’ da kalsaydık...