"Kalem tutan bir el, yüreğinde öfke tutamaz."

Saklı kırgınlıklarınla geldin acıklı bir filmin tam ortasına,
Altyazısı Türkçe’ye çevrilmemişti henüz.
Başrolünü üstlendiğinin farkında bile olmayarak sen;
Bir figüranı gibi beklemekteydin hayatın.
Oysa kendin yönetip kendin oynuyordun.
Ve senaristi de sendin üstelik bu filmin.

Sessizliğinin düğümlerini benim için çözer misin?

Gözlerinle ayaklarının arasındaki mesafe bir uçurum değil.
Ve sen düşmemelisin kendi gözünden asla.
Hayat; göğüne erebildiğin kadardır.
Korkmuş olsan da hayâle dönmüş gerçekliğinden,
Gerçeğe dönüşecek tüm yalanların elbet.
İnanmasan da bir yalan söyle şimdi içinden,
Vaktidir Âzizem;

Kasvetine kurban ettiğin ne varsa,
Ve sustukların, içinin yankısı oluyorsa,
İnanmasan da bir yalan söyle şimdi hemen.
Kendin için kendine,
İçinden, kendiliğinden Âzizem.

"İçinde Rengârenk taksiler dolaşsın gökkuşağımın."

Gözlerinin mavisinden dök denizlere.
Ve haykır sînendekileri, susarcasına çehrene.
Pembe düşlerinle boya, dünyanı yine,
Lâkin, el sürmesin siyahlar, mahremine…
Dipsiz kuyularına at umutsuzluğu
Ve değmesin nazarına kirpiğinin tuzu.
O sevdiğin şarkıyı anımsasın ezgilerin.
Söz Âzizem;
Nakaratına ben de eşlik edeceğim.

Bir bavula koy tüm umutlarını
Ve hüzünlerini saklama hatıra niyetine
Adına yaşam denilen, şu kısacık sessiz filmde.
Beni yolumdan etme,
Ardına dönme Âzize!

30.03.2016-01.01-İstanbul