Şu akıp giden hayatımızın içinde cereyan edenler ve bizi öğüten zamanın değirmeni gücümüzü kırıyor. Hayatın bu girdabında savruluyoruz. Bazen bir nehre kapılmış gibiyiz hepimiz. Akıntıyla sürüklenirken bir dal parçası bulabilmek ümidiyle, can havliyle kulaç atıyoruz adeta. İyiliğe sığınsak da kötülükler yılan gibi ayaklara dolanıp duruyor. Bütün olumsuzluklar bizi yıldırmak için yarışsa da biz hayat mücadelemize devam ediyoruz. Çevremizin baş döndüren kalabalığına rağmen yalnızlaşabilen bir yapımız var bir de. Her şey bir tarafa biz gene mücadelemizi sürdürmeliyiz. Yunus Emre’nin (k.s) dediği gibi:

Geldi geçti ömrüm benim
Şol yel esip geçmiş gibi.
Hele bana şöyle gele,
Şol göz açıp yummuş gibi.

İş bu söze Hakk tanıktır.
Bu can gövdeye konuktur.
Bir gün ola çıka gide,
Kafesten kuş uçmuş gibi.
Bizim için belirlenen vakte kadar soluk alıp vermeye devam edeceğiz. Her şeyimiz nefeslerimiz gibi çabuk kesilmese bari. Çabucak sevdiğini söyleyen ve en küçük bir öfke anında hiç çekinmeden sevdiklerini inciten insanlar oluverdik. Sevmelerimiz de, küsmelerimiz de çabuk oluyor. Sevdiklerimizi tüketiyoruz ve böylelikle kendimiz de tükeniyoruz. İşin burasında durup düşünmek ve kendimize biraz olsun çekidüzen vermek gerekmez mi?

Çünkü akıntıda sürüklenen yapraklar gibi savrulmaya devam ediyoruz.
Çünkü kalabalıklar içindeki yalnızlığımız artıyor.
Çünkü gelip geçiyor ömrümüz, kafesten kuş uçmuş gibi.

Aynalardaki Suretimiz-Mat Yay. /Deneme kitabımızdan alıntı...