Şahsiyet insanı sorumluluk bilinci ile her durum ve koşulda üzerine düşeni yapar. Başkalarının nasıl olduğuna bakmaz, sorgulamaz, yargılamaz suçlamaz...
Fakat hayatı her zaman doğru açıdan yorumlar.
Belki ihtimaline karşı mühlet verirken art niyetteki ısrara selam der geçer, gayr-i ihtiyarilere ise yön çizer.
Sıklıkla su’istismale uğrasa da yine kendisi olmayı seçer ve hoşgörüyü benimser...
Peki "...doğru yorum nedir?" sorusu akla gelebilir. Ona da şöyle bir akli insafla cevap vermeye çalışırsak; "kişinin kendi kendisini muhasebe ettiğinde vicdan sesinin onay verdiği oluruna hayır diyememesidir", diyebiliriz.
Neye göre, kime göre" ye de kısa bir yorum ile:
"Zevkler görecelidir fakat doğruda görece değil sadece derece vardır.
İyi, biraz iyi, daha iyi, daha daha iyi...
Gibi...
işte bilge kişilerin izlediği yolda budur. Kendini çıkarırsan aradan benin ben değil sen olduğu görülür. Bu durumda sen ben değil zulüm döner dolaşır bizi bulur. Ve kişinin ötekileştirdiği sen hedef iken hakikatinde kendisi olan beni vurur.
Şahsiyetinde tutarlı insanın emeği zâyi olmayacağından manâsında ünsiyet bulur.
Not: İçimden geldi
*