İnsan kendini sorgula bileyen tek canlı iken, duygusallığını romantikle bağdaştırırken hayatın geneline (sosyal bakış) hangi gözle bakacak merak ediyorum. Şiddete düşünürsek çevresel faktörleri sıralarız, ancak çevre derken kendi iç çevremizi sorgulayıp sorgulamadığımıza bakmayız. Çünkü insanın egosu vardır, mide açlığını doyurursun ama egonun açlığını doyurmak zahmetli bir iştir. Buna sebepte borçlarımız hiç bitmez, bitse bu sefer istiflemeye girişiriz yani birikime yöneliriz. Ancak yarın denen anda nefes alıp alamayacağımızı düşünmeyiz. Karabasanlar basar sonra, nemize gerek ölümle dansa, asıl doğuşun unutulduğunu görüyorum. İnsan ölümden korkuyor, can acısı bedendeki küçük bir sıyrık bile rahatsızlık veriyor.

Büyüdükçe kirleniyoruz, hayata gelişimizin güzelliğini taşıyamıyoruz çoğunlukla. Kimi yerde kırılıyoruz, duygusal yaralar alıyoruz bir bakıyoruz ki nasırlaşmışız. Kör bakışların meyvesi olmuş kirpiklerimize takılan gizli yaşlarımız. Anlarımızın soldurmamak için mi fotoğraflarla kenara saklayışlarımız. Yoksa bu benim en güzel anlarım veya en berbat yanlarım demek için mi! İnsan neden fotoğraf çektirir yüzünün şeklini içsel aynanın dışında görmek için mi ne dersiniz? Sevdiklerimizi fiziksel olarak yanımızda tutamıyoruz, ama onları yansıtan fotoğraflarına bakmadan duramıyoruz. Sevginin bile güvenirliliği için türlü türlü sınavlardan geçiriyoruz. Beden diline sarılıyoruz, gözbebeklerinde sevginin güvenirliliğini tartıyoruz. Peki o tartının da karşıdaki kişide de olduğunu biliyor muyuz? Demek ki insan yaşadıkça gözleriyle sevgiyi hep tartacak, o zaman demek lazım bana kaç kilo sevgi tarttın diye! Buna gülünür işte. Ne o alışverişe mi çıktık, filemize kaç kilo sevgi aldık. Kazasız belasız evimizin mutfağına geçtiğimizde filemizdeki sevgilerden hangi yemeği pişirip akşam sofrasına bırakabilir miyiz?

İnsan kendini sorgular, saçının her telinde bir mana arar. Evet bunu yapar, insanı sever iyiliğini gördükçe gülümser. Hayvanları nerde görürse görsün içi sevinçle dolar, hele de mevsim dönüşlerinde rengârenk olur. Evet insan bunu yapar, başını yastığa koymadan önce günün değerini ölçer kendi âleminde mesuttur. Gün sonunda tebessümü yüreğine götürdüğünde huzur girer nefesiyle beden evine. Ne güzel bir hayal, anlayış dolu gözler sevgiyle uzatılan eller beklentisiz süsü olmayan içte dokunup telde hayat bulan sözler.

İnsan sıfatına yakışmayan kirlilikler yok, insan özüne değmeyen küfür yok! İnsan kendini sorgulayan tek canlıyken kendi dönmekten yazık ki uzak kalıyor. Tatminkâr olamayınca, vicdanın sesini duymayınca ne zaman döneriz en sevgiliye bilinir mi! Bilinmez!

İşte hayat sizin! Sorgu meleğinden önce kendinizi sorguya çekin! Ben çektim çok ağır geldi sağırlığım, bir mum yaktık tek mumla nasıl geceyi aydınlatabiliriz!

İlknur köknar-sokak kaçkını