yıllar önce...ortaokullu yıllarım... bir yaz tatilinde köyümdeyim.
babam köyün altında, dere kenarındaki bahçe boştan işlerinde gelmiş,
anacığımda kahve altı hazırlamış... ben de bardakları yıkıyordum.
yeni alınan kutudan çıkardıklarımdan daha ilkini yıkarken, elimde
çatlamasıyla, bir parmağım kanamış... ben ah anam deyince anam da
ah yavrum ne oldu,ne oldu demiş, kalkmış, parmağımı sarmayla
uğraşırken, babam bana kızıyor, zorun ne tüm gücümle... demir mi meret...
deyince anam alındı babaya sitemlendi.. çocuğun eline, parmağına bakmıyorsun da...
aldığın bardak, bardak olsaydı... deyince baba ağız değiştirip, köyün bakkalcısına
veriştirmeye başladı, sallan başın oğlu, şeherde en adisini alır, burada
dünyanın parasıyla vs... sayıp dökerken; bakkalcımız ali efendi de açık
kapıdan içeri girmesin mi... hayda...’ yum gözünü seyr eyle alemi!..’
ben bitişik odaya kaçtım... Anacığım, yaş yaşamış, gün görmüş seferlik kızı
osmanlı...olacaklara, fırsat vermeden devreye girip buyur aligom,
buyur şöyle otur... dedi, yer gösterdi...
ortam yumuşamış, merhabalar başlamış... misafir bardaklarından götürdüm...
anacığım kendi eliyle dolduruyordu... yüzler gülmeye, hal hatır sormalardalardı..
.oh demiş, helal şu anama demiştim içimden...
İşte Anadolu kadını, kavgalardan ,çekişmelerden yana olmayan ,olacağı
önleyen,gönül sultanı kadını, kadınlarından biri, anam, anacığım, benim!..

Eski notlardan Mustafa (muster)
Cilt 1 sf. 476