Gözyaşımın katili oldun sen. Ne bir damla yaş aktı, ne de hükmedecek duygu kaldı. Yitik bir sevda olduk sonra... Karşı koyamadık...
Kalpten sorumluydum, ama elimden hiçbir şey gelmedi. Sen yağmurlarla, rüzgarlarla birlikte yok olup gittin... Kuşlar uçtu ardından; yetişemediler. Bir tutam saçın kaldı elimde. Sakladım. Belki dönersin diye; dönmeyeceğini bile bile...
Tüm şehir ağladı. Hüznüme ortak oldu gökyüzü; karardı. Sessiz bir haykırıştı bu; herkesin duyduğu, kimsenin duymadığı. Denizin üzerinde martılar uçuştu, onlara seni sordum, kaçıp gittiler! Hepsi bir düştü sanki. Sadece sen gerçektin.
Uyandım sonra... Sen gitmiştin, ben kalmıştım. Terk edilmnişliğimle başbaşaydım yine. Gerçek düşlerimdeydi.
Yoruldum. Geride kalmak, alışmak mı? Hayat yeni mi başlıyor yoksa? Yeni bir sabah, güneş mi, karşılayacak şimdi beni? Oysa ben gecenin esmer hüznünü tanıyordum sadece. Sevdamızın eceli mi geldi? Öyleyse bitsin bu lakırdı. Son noktayı koyalım.