Doğa kendini yeniliyor.Çimenler arasındaki sarı çiçeklere baktım;rüzgar esiyordu.ne varsa savuruyor,ağaçları kamçılıyordu.Evrenin çağrısını duydum.Yenile diyordu,kendini yenile..Bedenim,aklım,düşüncelerim rüzgarın sarsıntısıyla devinim içindeler.Doğayı duyumsamaya çalışıyorum.Ağaçlara bakıp,su yürümüş gövdelerine dokunuyor;çiçeklerin nasıl meyvelere evrimleşmesine hayran;çiçek gibi yaprak yaprak ruhumu yeniliyorum.Kırmızı,mavi,pembe pembe açmış çiçekler gibi giyinmek;ben olduğum bir aydınlıkta açan çiçeklerimle her an,her salise yenilenen evren gibi kendimi yeniliyorum..
İçimin kağnılarını çekmeye başlıyor umut kuşları.Bu umutlar içinde uç vermeye hazır sözcük tohumlarını gün yüz<üne çıkarıp saçıyor içimdeki tohumları...Al götür diyorum delice esen lodosa.İçimdeki tohumlar ölmesin;götür ilk yaşamın başladığı okyanus kıyılarına.Ekvatora,dünyanın enlem ve boylamları arasına..Şimdi yenilenme zamanı.Zaman ve mekan içinde yeniden varoluş vakti..Şimdi dağları tepeleri aşıp yeniden yaşama tutunma zamanı..
İçinin kağnılarını çeken kuşlar seni bahara ulaştırdı.Korkma yenile kendini,insanlığı ve dünyayı.Unutma küçük şey yoktur;korkmadan aç yapraklarını.İğne ucu kadar da olsa bak nasıl açmış mavi ,kırmızı,pembe,sarı,mor çiçekler!...