Düşleyenler mi düşler yoksa düşlenenler mi? Özlenenler mi özler yoksa özleyenler mi? Düşlenenler özlenenler mi, özlenenler düşlenenler mi, düşün özü özlem mi, özlemin özü düşler mi? Bir düştü o ve hayaller bir gemideydi, gemi ise bir okyanusun dibindeydi. Çevresi çevrilmişti, ayakları, kolları zincirlenmişti. Düşleyen yaşlılığın içinde gençliğini özlemişti. Ne yaşlılığı onundu, ne de gençliği. Herşey düş gibiydi, ben ben değildi, sen sen değildi. Ben sen siz idi, sen siz ben değildi. Nedense kollarının, ayaklarının zincirlerini sevmişti, onların pasını pastırmaya benzetmişti, kenarındaki kurumuş yosunları da çemen zannetmişti. Kimse görmeden ikisinin de tadına bakmıştı. Yenikapı`da dalıp midye çıkardığı sahili anımsamıştı. Geminin camından renkli balıklar aklını çıkarmıştı. Aynı bir zamanlar hepsine isimler taktığı ve yazdığı kayıkları andırmıştılar ona. Ne acaip durumdaydılar hayaller, düşler ve sahibi. Kim kimi özler, kim kimi düşler, kimindi düşler, özlemler kimindi, özlenenler miydi düşlenenler, düşlenenler miydi özlenenler? Gülümsedi, hayalleştiğine gülümsedi, okyanusun dibindeki herşeye gülümsedi ve aniden İstanbul`un bütün sahilleri geçti gözünün önünden. Hiçbir şey eskisi gibi değildi, herşey eskisi gibiydi, bir tarafta modern deniz otobüsleri, diğer tarafta ahşap yük gemileri, hoyrat tayfaları, bir tarafta hız motorları, diğer tarafta kürekli kayıkları. Hangi tarafa bakarsan o zamanda ve yerdesin. Ne acaip durumdaydı hayalleşenler ve düşlenenler ve düşleri? Yine de herşey karşılıksızdı, özlenenler hiç aldırmamıştı, sanki herşey sağırdı, duyulacağını sanardı, bağırdı, bağırdı, duyan, aldıran olmadı, hayaller bulunamadı, özlenenler ortaya çıkmadı. "Sanki yer yarılmıştı" ve hepsi bir yerlere saklanmıştı, dopdolu olan yerler büyük birer boşluk oluvermişti. Akla çözülmeyen denklemler geldi, ne çözmeye yeltendi, ne de düşünmesi gerekti. Bütün taşlar yerlerine yerleşmişti!