Olmayınca olmuyormuş işte.En yakınındayken bile istemeyince görmüyomuş göz işte. Bilir misin neler hissedildiğini... O sana hayran bakarken sen onun en yakındakiine baktın aynı hayranlıkla. Onun kahroluşunu görmeden....
O çabaladı senin için sense başkası için. Gün geçtikçe ızdırabı büyüdü. Çok canı yandı... Kendiyle savaştı hep ama sen bunu bile bu büyük savaşı bile göremeyecek kadar kör olmuşsun işte.O sana için için yanarken sen onuda görmedin. Çünkü başkasına yanmakla meşguldün o sıra.
Kimbilir belki de anladın ama görmek istemedin. Belki de anlayamayacak kadar soğuktu için ona.İnsan neden hep kendisine bakmayanı ister?Neden hep canını kendisi yakar? Neden aklı gibi düşünemez kalp? Aklı inandığı halde kalbini neden inandıramaz bu imkansızlığa?
Bilir misin hepte umursamadıkların seni senden çok sever. Yok yok bilmezsin sen. Bunu bilmek istemeyecek kadar için için yanmakla meşgulsündür çünkü. Ama bilirim ki günün birinde anlıyor olacak gözlerin görüyor olacak bu gerçekleri. Sonra bir bakacaksın ki o seni senden çok sevecek olanı da kaybetmiş yapayalnız kala kalmışsın.
KENDİNE GEL ARTIK! kaldır görüyor sandığın gözlerindeki şu sisli perdeyi. UYAN ARTIK! Beyninin en derinliklerine kadar anla artık hakikati.Hani derler ya sevdiğinle değil seni sevenle ol diye. Seni sevenden neden bu kadar nefret edersin? Hiç mi istemezsin? Onun senin için yanması bu kadar önemsiz demek senin için.
Ona düşende ozaman kalbini taşlaştırıp bunu içinin en derinliklerine gömmek. Okadar derine gömmeli ki kendisi bile istediğinde onu bulamamalı orda.
Ama bil ki o en derinliklerinde bile bir iğne gibi batar durur hep.Anlayamadığı bir acı olur içinde hep. Olsun sen düşünme bunları. Sevdiğinin peşinden yanmaya koşmaya devam et umursamadan hiçbir şeyi. Belki birgün oda bulur kendini kendi gibi seveni.
Oda sende mutlu olursunuz belki hep....