Yaşamın inişli, çıkışlı, dönemeçli, dolanbaçlı yollarında düşüp kalkıp yürümeye çabalarken,
insanın tutunacak umutları, sevdaları olmalı... Elini tutabilecek , güçlü ve güvenilir dostları olmalı... Bu yol yalnız yürünmez çünkü.
Bir de felek çıkar bu yolda karşına insanın, oyun oynar, çelme takar, yanıltır, oyundan atar bazen... Elinde tekerine kıstırıp , karşı duracak, onu durduracak çomak yoksa vay haline...
Ezer geçer hiç acımadan... Ne genç diye acır, ne sevdalı diye...
Biraz gerçek, biraz yalan yaşamak... Aşık olmak, İçip keyiflenmek, şarkı söylemek bazen sevdadan, bazen hüzünlerin ağırlığından...
Gülmek ağız dolu gülmek... Ağlamak , için için , bağıra bağıra bazen...
Aramak eski arkadaşlarını, gitmek hiç beklemedikleri zamanlarda birilerine...
Yeni kitaplar almak, okumak ve vermek başkalarına... Bazen koşmak soluk soluğa, bazen yürümek ağır ağır...
Şans oyunları oynamak ve umut etmek , düşler de uçmak sevinçle biraz.
Sevmek, hem de karşılk beklemekden sevmek....
Yüreği sıcak tutabilmek yaşamın soğuk kasırgalarına karşı... Ve daha umutlu, daha güvende duyumsamak kendini.... Yüreğindeki sevgilerle.....