Ben bir şoför çocuğuyum!
Mekanik nesnelerle küçük yaşlarda haşir neşir oldum.
Evin alt katındaki kiler, en çok sevdiğim mekândı. Perte ayrılmış piston, supaplar, kayışlar, zincirler, kaplama yapıla yapıla canı çıkmış tekerlekler; sevip okşadığım, belleğimde şekillendirip nasıl birer canlıya dönüşerek tozlu yolların korkusuz kahramanları olmalarına kafa yordum.
İşte bu mahzen gizemliydi benim için ve de kendimi bulduğum en güzel odalardan biriydi.
“ Bu arabaları gavur dediğimiz insanlar yaptılar oğlum,” demişti babam. Bu sözleri söylerken onlara gıpta ederek söylüyordu. Her mucidin adının, icat ettiği arabalarla ölümsüzleştiğini öğrenmiş oluyordum babamdan. Ford, Austin, Taunuz, v.b. gibi…
En büyük kutsallığın insanlık adına bir icat bulmakta yattığını düşünür oldum, çocuksu yaşlarımda.
Ben bir şoför çocuğuyum! Kamyonları iyi tanırım. Üzerlerindeki yazılar belleğime öyle bir kazınmıştır ki.
Sollama Beni Fena Yaparım Seni. Miras Değil Alın Teri. Ömür biter Yol Bitmez. Gözün Kalmasın Senin de Olur.
Heybetli dostlarımdır kamyonlar. Alıp götürürler seni keşfedilmemiş diyarlara. İşte o zaman anlarsın dünyanın sadece doğup büyüdüğün yer olmadığını. O kadar yük taşırlar yine de gıkları çıkmaz. Umuda yolculuk yapanların kurtarıcılarıdırlar. Sıcaklarda hararet yaparlar, donlu havalarda papuçları kaysa da sahiblerini terk etmezler.
Ben bir şoför çocuğuyum!
Kazaların her türlüsüne canlı şahit oldum. Hemzemin geçitlerde kuş kafası gibi kopan arabalar ve sonrasında trajik öyküler…
Ben bir şoför çocuğuyum! Boşalan şişelerde kahırlar tüketilirken arabesk türküler eşliğinde teselli arandığına tanıklık ettim.
Ben bir şoför çocuğuyum!
Kavgaların her türlüsüyle tanıştım. Kafa göz yarılsa da hayatın bir kuralı olduğuna inandım; kavgaların.
Ben bir şoför çocuğuyum!
Hapishanelerin görüş günlerinde demir parmaklıklar arasından babamı içim kan ağlayarak izlediğim çok oldu.
Ben şoför çocuğuyum!
Kurallara uymazsan ihbar ederim seni…