Sıradışı bir gençti.Onun gibiler çoktu bu toplumda.Ama o onların arasında bazı özellikleri itibariyle sıradanlıktan kurtuluyordu.Ağzında küfür yoktu.İnsanlara haset yoktu.Tinerciydi arkadaşları gibi.Çokluk sokaklardaydı.Annesiyle üvey babasının kavgalarını dinlemek istemiyordu ki evine gitsin.Sokaklarda da yalnız olmayı severdi.Onu bulmak isteyen,muhabbetini özleyen ,ki bu çok olurdu;çünkü hep umut aşılardı arkadaşlarına sözleriyle.Yarınlar güzel olacak derdi.Alır karşısına bir arkadaşını:Sen villalı bir evde oturacaksın,bahçende hamaklar olacak,eşin pastalar,kekler yapacak,çocuklarınla beraber yiyeceksin onları derdi mesela.Herbirine ayrı bir yakıştırma.Arkadaşlarına teselli olan bu güzel çocuğu o tatlı muhabbeti için bulmak da hiç zor olmazdı.Ya deniz kıyısında bir bankta ya da bir parkta ağaç altında olurdu genellikle.Sorarlardı ona ne düşünüyorsun böyle saatlerce diye.İnsanların yüzünde mutluluk arıyorum derdi.Ama bulamıyorum.O zaman da ben yaratıyorum.Ama çocuklar ve hayvanlar farklı.Onlar mutlu._Peki nasıl mutluluk yaratıyorsun?_Şu bayanın takındığı şapka ona çok yakışmış.Şapkasıyla mutlu olduğunu düşünüyorum.
_Zaten mutludur._Değil._Neden?_Çünkü almak için çok para verdi.Aldandı.Farkında değil.Tüketmek insanları mutlu eder.Ama onu kendi üretseydi daha mutlu olacaktı.Tüketim toplumu böyle.Ne kadar harcarsan o kadar mutlusun.Bu duygu empoze ediliyor insanlara.İnsanlar da kanıyor.Mutlu olduklarını sanıyor.O an için mutlu.Ama içindeki boşluk geri geliyor az sonra.Bir kursa gitse ,dikiş öğrense ,kumaşını kendi seçse daaaha mutlu olur.Emek harcamalı yani para değil.O zaman değerini de bilir ve birşey başarmanın gururunu da yaşar._Biz de birşeyler üretsek.Toplum bizden korkuyor.Bizi dışlıyor.Nasıl olur ki bu?_Bunu demenizi bekliyordum.Bizim gibiler için bir spor ve sanat klübü açmışlar.Ben buralarda sadece düşünmüyorum.Banklarda unutulan gazeteleri de okuyorum.Onlardan okudum.Var mısınız gidip bir uğrayalım._Varız .açılın yoldan biz de varız.