Bir köşeye yığılmış anılar
Üstü buz tutmuş sanki yılların


Ne yıllar geçti ne anılar yaşandı tartakladığımız yüreğimizde
Anılar gerçekten insan hayatının en ilginç duygusudur
Bazen öyle acıtır ki hani bıçak saplanır gibi
Keser sesimizi düğümlenir durur bağırsan kendinden başka kim duyar seni
Anlatmaya çalışırsın eksik kalır yazmaya kalksan kalem bile yan çizer
Kim bilir belki bir keman sesinde hüzne açılıyor dudaklarımız
Daha çok çocuk olmakmı gerek yoksa yaşarken
Anlatır da dururuz kendi beynimizin en ücra köşelerine
Ya derin bir of alır
Yâda çocuksu bir tebessüm
Kırık ayna olur saklı kalır özünde
Tohumlanır yeşerir duygu vazosu olur anılar
Neleri eskitiyoruz yenilenirken hayata
Torbamızda umudun kırıntılar sanki
Hepimizin yükümü yaşamak yoksa
İzlerini silebiliyormuyuz anılarımızın
Aşk anısı varlık la yokluğun terazisi oysa
Ölünce ölmeyen anılar bırakırız sevdiklerimizde dostlarımızda
Ya ailelerimiz hep taze tutarlar belkide onlarda bıraktıklarımızı
Ya âşıkların anıları sarıp sarmaladığı kolları tutuşur yokluğunda
En gereksiz ayrıntı bile yakar içini
Savunmasız çaresiz kalır kelimeler çoğu zaman anı anlatmaya
Kim bilir bir dokunuş bir ses
Yâda hesapsızca çıkıp gelmek
Satır aralarına sığmıyorsa duygu kalemi mi kırmak gerek
Yâda diline sürgümü çekmek gerek bilinmez ki
Takılı kalıyoruz işte çoğu zaman anılara





Köyümde geçen yıllarımı arıyorum her nedense bu aralar
Yetim kalıyorum belkide koca dünyada
Belkide kayboluyorum içimi aradığım ruhumda
Hala gelmedi gittiği yerden
İhtiyacı var hissediyorum yoksa çıkar gelirdi izini bırakmadan
Kalanı yaşıyorum her gün gittiğim yerlere götürüyorum
Yeni kelimeler öğretiyor bana
Gözlerimi kapattığımda nefesi alnımın tam ortasında
Açsam kaybolacak kapalı kalsa gözlerim göremeyeceğim
Fısıldayıp kulağıma deli deyip gidiyor
Elim yüreğimde adım umut



silvan malabadi gazetesindeki köşe yazımdan...

www.sadiktoraman.com