ne yazıkki bugünlerde çok iyi değilim..sanırım hayatın kanayan taraflarını görmek beni ürktüğüm bir cesarete sürüklüyor.Anlamlandıramıyorum bazı şeyleri..İnsanları gözlemliyorum herkes okadar yorgun okadar bunalmış ki filmlerle mutlu olmaya alışmışız.Ya da şarkılar eşliğinde kurduğumuz hayallerimizle..Özlem duyulan hayat orada.Ne kadar yazık.ELbette mutluluğu yakalamış insanlar vardır, ben mesela her insanın istediği ölçüde mutlu olabileceğini savunmuşumdur hep lakin kanım beni yanıltmaya başladı.Önümüze sürülen engeller,hoşgörüsüzlükler,bencillikler ve bunları yaparken şevk kırıcı sözler insanın mücadele gücünü kırmaktaymış. Elbette her insanın fikir alışverişine belkide bazan yönlendirilmeye ihtiyacı vardır ancak bu ,dayatma olmamalıdır.Özelliklede yaptığı işler ve verdiği kararlarla kendini ispatlamış insanlar için..Dayatmaya tahammülüm yok benim.Zira dayatmanın olduğu yerde menfaatin sözkonusu olduğu kanısındayım.
Gururun ise herzaman yanıltıcı yanlış sonuçlara sebebiyet verici bir duygu olduğunu düşünürdümki bu konuda da yanıldığımı görüyorum. Gurur, bazan doğru yoluda gösterebiliyormuş. Kanılarım , düşüncelerim daha ne kadar, kaç bin kez değişecek bilmiyorum. Ama bu gelgitlerin benim yüreğimdeki fırtınalarının kendilerini saçlarımda bir ak tanesi olarak dışa vurmuş olmalarına çok kızıyorum.Kimin hakkı varki birbaşkasını bukadar üzüp yormaya?