Neden sever insan?Neden birtürlü vazgeçemez? Kalpte başlayan bu film beynin yönetmenliğinde böyle sürer gider.Mantık finaldedir aşkta.Siyah beyaz günler yaşansada göz görmezden gelir tüm grilikleri.Sen aldatanıda seversin,seni Taksim’in bir köşesinde bırakanıda.Aşk kontrölsüz bir araba airbag yokki sevdalarda.Off! be...
Hep seversin unutamazsın.Aşk mı? tutkumu anlayamazsın.Hep beklersin gelen mesajlar atılan çağrılar ondan olsun.Her kapı ona açılsın...
Ama olmaz işte bunu yapmayanıda seversin.Seni sevmeyenide.Değişmez birtürlü bişeyler sevsin diyede hep beklersin.
Uzun olur bu bekleyiş,bazen küfür edersin,bazen resme bakıp bir iç çekersin,gurur yapar aramazsın ama arasın diyede beklersin.Göz kör, dil lal olur aşkta.Kırılmasın diye içindeki acıyıda söylemezsin.Bir şarkı çalar ruhun ayyaş olur.Sonra acını değilde aşkını mırıldanırsın.Aldırış etmesede umursamasada sen hep söylersin...
Onun haricinde kimseden aşk beklemezsin aklına gelir birde şiir yazarsın.Zaman gelir gururlanırsın aramayanı aramam dersin ama sevmeyeni sevemem demek istemesin.İstesende söyleyemezsin.Aklına hep bu aşkı tek yaşamak gelir uyarsın bu kurala.Artık hiçbirşey beklemezsin varlığından başka.Susarsın aramaz sormazsın.Aradan aylar geçer unutursun.Ama ummadığın zamanda karşına çıkar Aşkın tekrar alev alır ama susarsın ve başlattığın bu filmi tek başına oynarsın...