Sayin Zafer Direniş´in, /Şehir ve İnsan!/ yazisina hitaben kaleme alinmistir!!

Degerli dostun yazisini okumak dileyenler “Özleşim Topluluğu atölyesi “nde,

www.edebiyatdefteri.com/atolyeler/konudetay/12/125
Linkinden yaziya ulasabilirler..


Sevgili Zafer bey arkadasim.
Dikkatle ve birazda buruk okudum yazdiklarinizi ki, sanirim hakli olusunuzdu "ASIL" burkan yüregimi.
Kaldi ki ben sadece ve sadece Vatana geldigimde yasiyorum yazdiginiz bu küskünlügü..
Kendi yasadigim Sehirden bahsetmek istedim, bende yaziniza hitaben..
Yesil ile koyun koyuna bir Sehir icinde yasiyorum ve alabildigine canli haykirmakta yasadigini insanlara ve insanlarla..
Tuna nehrinin bir kac kolu sarar sehri, bazen yaramaz cocuklara benzetiyorum Tunanin kollarini..
Annesi islerini yaparken, sokakta cigliklar savurarak ve dansederek gezinen, isildayan cocuklara ve eninde sonunda, ana kucagina dönüslerini izlemek, söyle yaslanip ana köprünün basina, hazlarin en alasini yasatir insana.
Hele bir de gün batiyorsa o ara, degme keyif rasat saatidir gözlerin.
Sabahlari saat 5 gibi insanlarin, sehir ile yeniden bulusmalari baslar.
Adet degildir ama, ilk gülümseme ve günaydin şehr´edir bu sokaklarda.
Ardina tani ve-yahut tanima, ilk karsina cikana söyle en güzel gülümsemesi takili kalmis yanaga, bir günayyyydinnn der insanlar karsilastiklari ilk insana..
300 yillik tarihi binalar, el sallar calismaya gidenlerin ardindan ve balkonlari alabildigine ciceklerle dösenmis sokaklar, belli belirsiz cocuk yaramazligindadir her an..
Öyle gökdelenler ve büyük beton yigini binalar hükmedememis hala bu sokaklara ki doyasiya bir baris hakim, insanlar ve sokaklar arasinda..
Cünkü degerli bu sokaklar burada yasayanlara ve yesille barisik insanlar..
Geceleri Tunanin sarkilayla dalar insanlar uykularina..
1955 de baris saglamis insanlar sokaklariyla..
Iste o gündür bu gündür kimse bozamamis bu barisi.
Kisin ellerinde kaydiraklariyla cocuklari görürüm, en yüksek tepelerinde şehr´in.
Kocaman bir gülümseme ile gecerim yamaclarindan.
Ahh bir de Türkce klavyem olsa, kimbilir daha neler yazarim!
Insanlarin hala sokaklar ile dost yasadigi ve alabildigine hükmünde yesilin, dahi sarki sesleriyle Tunanin ve civiltisiyla kus seslerinin uyanmaya aliskindir insanlar bu sokaklarda.
Canim kizim, iyi bir ders vermisti bana yillar evvel Vatan da..
Ne zaman uzun araba yolculuklarina ciksak, bir süre sonra cani daralir ve __ Anne daha gelmedikmi ya? derdi.
Ben de __Haydi bir oyun oynayalim seninle; der agac saymaca oynardim onunla.
Türkiye´ye girmistik o uzun araba yolculugunun sonunda.
Biraz dinlendikten sonra, istikamet Ankara.
Ankara yolunda basladi kizim mizmizlanmaya..
Ben __Haydi Annecigim yine agac saymaca oynayalim seninle. Dedim.
Fazla degil 5 ya da on dakika sonra..
__ Anne araba saymaca oynayalimmi? Baksana agac yok ki buralarda!
Dediginde anlamistim hatami..
Icim burkulmustu ama nafile..

Eger canli muamelesi ile yaklasmaz ve selamlayamazsaniz o sokaklari, dahi koruyamazsaniz en degerli varligi yesilini alini, küser dostlar, o sokaklar biz insanlara küser!

Manavgat yok oluyor simdi, Sideyle birlikte vedaya hazirlaniyorlar, can cekiserek gözlerimizin önünde..
Side ve Manavgat sokaklarida, küsüyor insanlara ve canim yaniyor, kilometrelerce uzaktan, ufacik bir ekrandan izlemek o yok olusu, can aliyor canimdan.

coçuluğum yanıyor anne

bak işte sallandığım yer

ve boyumu ölçtüğün köşe

aspendos ağlıyor anne

ve ben kanıyorum o alevlerin içinde!




Şehir ve İnsan!


Bir kez daha küsüyor, barisin aksine yas bürüyor sokaklari..
Yok olan onca yesilin ardindan, sadece kara külleri savruluyor sokaklarda.
Ki sokaklar alev, alev can yangininda.

Öldürdüler yeşili ve sokaklar bir kez daha küstü insana!

Peki bu durumda siz sokak olsaniz, a dostlar küsmezmisiniz o insanlara?

Saygilar Elifleyin..


Gecenin bu dar vaktinde, sürcili lisan etti isek affola...