Genelde bir konuda nasıl düşüyorsak,başkalarının da "bizim gibi düşünmesinde" zaman zaman ısrar eder ve ekleriz:
-Aklın yolu birdir.
Acaba böyle midir?
Ülkemizde sayısını bilemesem de doksana yakın "parti" olup,hepsi de kendi "aklının "doğruluğuna inanmaktadır ki bunu/bunları savunagelmektedir.
Irak’ta yapılan seçimlerde 200’ü geçkin partinin seçimlere katıldığını okumuştum;Kosova gibi küçük bir ülkede de elli bir parti seçimlere katılmıştı.
Yani "tek" değil,en azında "elli bir "akıl var demekti Kosova’da!
Peki dünyada kaç "akıl" olabilir ki?
Tolstoy’a kulak verirsek konu net olarak görülebilir:
-Nasıl beyin sayısı kadar düşünce varsa,yürek sayısı kadar da sevgi vardır!
Demek ki 7 milyar civarında.
Ki her düşünce sonuçta kendine özgü bir "akıl" demektir.
Bu kadar "farklılık" ya kaosa sebep olursa diye düşünebiliriz.O zaman yapılacak şey de basittir:
Diyalog ve uzlaşma!
Yani başkalarının "aklında" da doğrular olup,kendi aklımızın yanılabileceğini kabul edecek kadar mütevazı olabilmektir.
Ya da bu kadar farklı fikrin varlığını görmek ve kabul etmek fikri olanların savunacağı bir yol/yöntemdir.
Sadece "fikri" olmayıp,fikrin yerine silahı,şiddeti,kanı ve gözyaşını "koyanlar" ısrarcı olarak,sabit fikirli olarak davranabilmektedirler.
Çünkü onlar sadece ve sadece "aklın yolu birdir" derler ve o da bizdedir diye ısrarcı olurlar.
Biraz "mütevazılığa" kapıyı aralayabiliriz.
Farklı görüş ya da akıllardan yola çıkarak,"uzlaşılacak" bir zemin ya da ortamı yakalamak mümkündür.
Fikri olmadan önce bilgi sahibi olmak koşuluyla.Biliyoruz ki bilgisi olmadan fikri olanlar "ısrarcı" ve "inatçıdırlar."
Fikirlerini belli bir bilgi birikimlerine dayayanlar "tartışmadan" kaçmadan konuşurlar;tartışma yapabilirler,çatışma değil.
Diyaloğun yolu da "bilgiden" geçer,"fikirden" değil!
Diyeceğim/kanaatım şudur:
Aklın yolu bir değil,en az ikidir!