çıkaramadığım bir melodi dilimde
tıpkı söylenmeyenler gibi,
belki de bir film sahnesi ama
seyreden olmak bile yankı yapıyor içimde


gözlerim kapalı bekliyorum günlerin geçmesini seyrediyorum usuldan geçişini , düşünceler akıyor aklımdan, heryerde durmuş arabanın camından dışarı bakarken ,trenle giderken, yürürken sokakta hayatı yaşayıp kendime anlatıyorum, hafifletiyorum dokunuşlarını, kendi sesimden duyuyorum olanları, hiç olmazsa yerindesin diyorum düşüncelerin benimle ama neler düşündüm hatırlamıyorum , şuan istikameti bilmiyorum fakat babamla hastahaneye giderken kemoterapi odasının önünde oturmuş raporu beklerken, belli etmesede bir endişe babamın yüzünde belkide üzüntü saçları ,kaşları döküleceği için yapılan tedavide kullanılan zehir olduğunu bildiğinden dilinde sözcükler bir yandan yapıp bir yandan yıkıyorlar diye, yanında bizler... hastahane maceramız devam ediyor işte!