Sene 2016 günlerden pazar. Ne sandınız bu hâlde yazılır mı hiç bahar? Ülke yangın yeri, insanlık çoktan firar. Sahi uzun zamandır, yok değil mi ortalıkta? Söyleniyor arada görülmüş orada, burada.

Korktu mu acaba o da insandan? Haksız da sayılmaz hani kaldı mı insan? İnsan göresin ki insanlık ondan… Kızmayın! Bende sayarım üç, beş, belki yüz. Yedi milyarız ya hu! Ne çok bu küsür. Saydırmayın şimdi bana beşere kusur. Bayramlık ağzımda zaten bir dolu küfür.

Almıyor aklım, hele kalbim yetmiyor. Zerre fikrim vardı ise o da artık ermiyor. Tanrı’nın üflediği nur, insanda görünmüyor! Nasıl kirlenmişliktir, bir izi bulunmuyor!

Çiçeğe kıyamazken biz, insana kıyanlar var. Üstelik bunu yapan insana, yine insan. Ya hu söyleyin bana, kalbinizde neler var? Nasıl kıyarsın cana, kalbin var senin İNSAN!

Erkekler görmüştüm ben; mert, yiğit, cesur idiler. Şimdikilere bakın; şizofren, namert, deliler. Kadına el süren birde cani kimseler. İnsandan değil onlar, bildiğin ucubeler.

Kız doğdu, derler hani çıkmayınca hiçbir ses. Nasıl cahillik derdim, evlat ha kız, ha erkek. Bütün o matem hali, yazısınaymış meğer. Gel de hak verme şimdi, kız doğurunca beşer.

Erkeğin parasına bakana, öyle, derler. Kadının eteğine? –Aman olur, o erkek. O erkekliğe tükürsün, bütün hamurlu eller.

Adı ya eksik etek, ya kuyruklu bilmem kim. Kuyruk sallarsan boşa, gelir başına bela. Ulan kuyruk hayvanda, sizlerde var mı hâyâ?

Seversin, bıçaklar. Öpersin, kurşunlar. Evlenirsin, dayak var. Çocuğun olur, aç biilaç. Ne işin olsun ister, ne sesin çıksın aman. Kadın doğdun bir kere kıt akıllı, sus Kezban. Öl Kezban.


Sansürlerle anca bu kadar…
Kelimelere dökülmeyecek kadar çok kinim…
Kara pazar, kara haftasonu, gün kapkara.
Canım ülkemde başka acılar, başka ayıplar, başka sancılar yaşanmasın dilerim.


Hilâl ÖZDOĞAN
TRABZON
22 Şubat 2016