Seherdeki ilk aydınlık kadar saf ve temiz sevdim seni...
Karanlık bir gecenin , ardından güne düşecek ilk ışık lem’asına olan hasreti gibi özlem ve umutla bekledim...
Sabır , kıymet ve sevgi her vakit karşılık bulmayacağını öğrendim , parıldayan Zühre gibi kalbime yön veren pak yüreğinden...Ardı ardına dönen zaman çarkı merhem olmadı iftiraklar mapushanesindeki elemli yüreğimin kangren olmuş yarasına...Zaman sensiz de geçti ama , gidişinde beraberinde götürdüğün ümitler, saatin zembereğini işlemez hale getirip kuruttu vakit deryasını inceden inceye...Mahkumu ben olsam da , suçlusu olmayan bir sensizlik sürgününün , her dakikasıyla benliğimden yıllar götüren zemheri soğuğunda , hayalinin eşiğinde kendimi avutup , ısıttım kalp ocağını , ruhumun isli ve karanlık sokağında..Ebedi vuslat diyarına kalmış son kavuşma umudunun verdiği bitmeyen inançlı bekleyişler eşliğinde sessiz ve nefessizce seni dinliyor , hasretle içimde kalan son güveni ab-ı hayat tazeliğinde bekletip , ardından bakakalan gözlerime ümit merhemi sürüyorum...