Tüm dünya benim oldu diyorum, bakıyorum ki başkaları da tutmuş ucundan. Neresinden tutsam elimde kalıyor hayat.
Her göz benim, her el benim diyorum, bakıyorum yine yanılgı. Başka ellerde var hayatın içinde. Kararsız sokak köşelerini arşınlıyorum kaldırımları eski sokakların. Her köşede dilenci takılıyor gözüme. Bak yine yanılgı, başkaları da var yoklukların içinde. Kimileri diyorum lüks yaşamın daimileri, bize hep yarım yamalak dokunuyor hayat. Ama bakıyorum ki lüks hayat içinde de hüzünler var, yapayalnız kalıyorlar hayatın içinde.
Taşlarını okumaktan çekindiğim mezarlıktan yürüyorum. Hayata doymamışların arasında zamana tutunmaya çalışıyorum. Ve “Bir gün sende geleceksin” yazısını okuyunca işte orda uyanıyorum uykudan.
Kim mutlu olmuş bu dünyada, yok mu hiç geçen bu sınavdan. Arşınlasan bile fani dünyanın adımlarını, yıkılacaksın, bunu sana diyen olmadı mı?
Ah ulan hayat, ah.
Dedim sana; ne zaman daimi kalmak istesem mezarlıklara bak dedin bana. Ne zaman alsalar canımı desem ölmeyecek gibi çalış dedin ya. Hayat sona ereceksin biliyorum ve hayatın ebedisini göreceksin.
En güzellerinden olsun diyorum. Vicdanımdaki kefe kimseye hak geçirmesin istiyorum. Kaçıyorum riyalardan, yalanlardan ve hemen ölecekmiş gibi yalvarmaya, ölmeyecek gibi çalışmaya gidiyorum.

Çetin KORKMAZ