Yaşamak mı? Yoksa yaşam ve ölüm arasında sıkışıp kalmak mı? Hangi anlamsız cümlenin ve hangi çıkmaz düşüncenin içindeyim acaba? Neyin hayalini kuruyorum? Kurduğum hayallerde ben var mıyım? Bilemiyorum…
İnsan hiç kendisini ait hissetmediği hayaller kurar mı? Peşinen karar verir mi bu ben olamam diye? Kendisini ait hissetmediği, yabancısı olduğu düşünceleri benimser mi ?
Aklımda bir yığın soru işareti, cevabını bilmediğim. Bilsem de cevap vermeye korktuğum. Aklımdaki sorulara yanıt ararken kendimi kaybediyorum, eksiliyorum… Yarım kalan bir ben oluyorum. Eksik olan ben, soruların içinde mi diye düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum. Aklımdaki sorulara soru ekleyip, bir soru daha demekten usandım ama hep aynı şey olduğu için sorularımı biriktiriyorum. Beklemekten ve biriktirmekten usandım. Artık cevaplar istiyorum, derken bile yeni bir soru daha ekliyorum yığıntı sorularıma…
Nefes bile alamıyorum, düşüncelerimde kimsesiz kaldım. Kelimelerimi adayacak bir ’’biri’’ni arıyorum. Yetim cümleler ve karanlık doğuran karamsarlıkları unutmak istiyorum. Aklımda senli ve aşk dolu cümleler olmasın istiyorum, fakat senin bile kim olduğunu bilmiyorum…
Sanırım seni hayal ederken yüzünü, hayal boyalarıyla ve aklımdaki kara kalemle çizemedim. Hiç düşünmedim ya da kalbini güzel hayal ettiğim senin güzelliğini. Bilmiyorum, ya da bilmekten korktuğum için unutmak işime geldi…..