Nasıl daraldım yokluğunda bir bilsen.
Bir bilsen sensiz geçen birkaç saat, ne kadar da kahrediciydi akrep ve yelkovanın acımasız kollarında. Kahroldum işte bu kadar senin yokluğunda.
Çölde ölüme terkedilen bir tutsaktım adeta.
Okyanusun azgın dalgalarında ölüme direnmek gibiydi yokluğun. Yokluğun cehennemin en güçlü ateşi, bağrıma ansızın düşen.
Tüm aşk sözcüklerim can çekişti acz içinde birkaç saat.
Dipsiz bir kuyudur yokluğun, yılanlar çıyanlarla dolu.
En büyük zalimliktir bana yaşattığın, en büyük korku.
Sonsuz kere ölüp dirilmektir yokluğun . Hiç uyanamamakmış başucumda beklerken sen.
Büyük bir sessizliktir yokluğun, damla damla aklımı başımdan alan.
Suyun altında nefessiz kalmakmış yokluğun, hissetmekmiş ölümü her bir zerremde an ve an.
Tüm duyularını yitirmekmiş yokluğun.
Yokluğun uyanıkken gördüğüm en büyük kâbus, en acımasız işkenceydi tattığım.
Saltanatını yitirmekmiş dünya hayatının ve arka çıkacağını sandığın arkadaşının arkandan hançerlemesiymiş yokluğun.
Yokluğun hiç dinmeyen gözyaşı, hiç bitmeyen elemmiş; kan kusmakmış veremden.
Yaşadığım en büyük cinnetti yokluğun, en acımasız cinayet.

Birkaç saat sonra gülen gözlerinle kocaman hasretler büyüterek geldin gönül ülkeme.
“Özlemden burnu sızlar mı insanın, işte öyle sızladı benim de dört bir yanım.” dedin.
Bayram yerine döndü yüreğim güzel sesinle. Tüm karanlıklarımı aydınlattı
“Aşk olsun.” diyen güneş dolu nefesin.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Yokluğun, kaç ölüm eder, bilmiyorsun.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Yokluğun İsrafil’in ilk sur’udur.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Beni yokluğunla terbiye etme sevdiğim.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Faili meçhul bir cinayettir yokluğun.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

İçime akıttığım gözyaşlarıydı yokluğun.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Yokluğunda ne kadar çok sen biriktirdim.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Seni beklemekmiş meğerse sevmek.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

14.02.2016/ 17.07
Büyükçekmece-İstanbul