"Gerçi hiç gerçekten sevmeye kalkıştım mı bilmiyorum. İçten içe özne hep bendim. Kendimi daha çok sevmemi sağlayacak biri beni sevsin istedim."
“Allah ya o aynayı kırıyor ya da o elbise üstünüze hiç yakışmıyor. Gerçekten mutlu olan insanlar kendini bölmeyenler, aynadan haberi olmayanlar.”

Yukarıdaki diyaloğu okuyunca;
Bazen insan ....
Ne çok şey istiyor, dedim.
Bir ayna.
Bütün suç aynada,
Üstelik kırık bir ayna.
Ne kadar çok da tuz buz olmuş.
Olsa da.
Ellerin parça parça,
Tamir etmekten.

Hayatımızdaki bütün sevmeler Allah ın yeryüzüne saldığı ipleridir. Bütün sevmelerin ucunda sevilenin aynası vardır. Her seven ipin ucundaki bu aynada sevdiğini görür sürekli. Kediyi, köpeği, güneşi, ayı, ağacı, denizi; anneyi, babayı, kardeşi, çocuğu, sevgiliyi, ne varsa, gördüğü ve görmediği. Bütün sevmelerin kaynağı, Allah’tır ve onun katından tüm insanlara sunulandır. Bir tek insan için her şeyi yaratan O’dur. Sevenler o aynada sevdiklerini gördüğü sürece problem yoktur. Onları severken aslında aynanın arkasındaki kaynağı da severler er ya da geç.

Çoğu kez bir kadın bir erkeği severken ve bir erkek bir kadını; olan şudur ki; Seven ipin ucundaki aynaya baktığında, sevdiğini görür. Eğer seviyorsa sevilen o da onu görür. Ta ki taraflardan biri kendini görmeye başladığında her baktığında aynaya... İşte o zaman tehlike başlar. Sevmeler bütün güzelliğini yitirir. Tehlike yoktur aynada, seven sevdiğini gördüğü sürece.

Bütün sıkıntı sevdiği yerine kendisini sevmeye başlaması ile başlıyor. Önce sevdiği zannettiğini sevmediği ortaya çıkıyor. İki şey var sevmede. Seven sevmeye devam ettikçe aynanın arkasında sevdiğini ona verenin farkına varıyor ve aynanın ötesindeki sevdiğini ona veren Rabbe ulaşıyor.

Hayatta bize ne sevdirildiyse arkasındaki Rabbe ulaşan her zaman olabilirsiniz. Ama eğer bir süre sonra kişi sevdiği yerine, aynada kendini görüyorsa, sevme bütün tılsımını yitirir. Diğer taraf bu sevmenin bedelini ağır öder. Tek kurtuluşu vardır bu durumda insanın, aynada sevdiğini değil de kendini görmeye başladığında, o da aynayı kırması. O da eğer farkına varabilirse. Eğer sevdiğini sevmeye devam etseydi, aynanın ucunda onu ona vereni bilecek ve parçadan bütüne varan bir sevmeyle sevdiğini sevmekten asla vazgeçmeyecekti. Kişi ne zaman kendini görmeye başlarsa bu sevme aynasında, hem sevdiğini hem de sevdiğini ona veren Rabbini kaybedecekti.

Adı sevgililer günü olana gelince, korkarım ki çoğu sevmede sevilen kendi aynasında sevdiğini değil de kendini görmeye başlar ve hep sevilmenin verdiği şımarıklık ve gururla
Ama gerçekten sevenin sevmeleri, en büyük sevdiği onu yaratana ulaştıramıyorsa, bütün sevmeler sadece boş...

O yüzden bütün sevmeler Allah’ın yeryüzündeki ipleridir. Ve insan mutlu olmak istiyorsa, "Allah’ın ipine sımsıkı tutunan olmalıdır."

Mehmet DEMİRKAPI/2016-02