Yalnızlık ne tuhaf bir duygu..!!! Bazan hayattan o kadar bunalır ki,insan yalnız kalmak için bahaneler arar...Bazen da yalnızlıktan o kadar şikayet ederiz ki,yalnızlığımızı paylaşmak için duvarlarla konuşuruz...Ama her yer taş duvar,ses çıkmaz..Kendi sesin duvara çarpar ,yine sana döner..İnsan kalabalık içinde bile yalnızlık çeker mi???Vallahi çeker..
Ama ben yalnızlığı seviyorum...Kendimle baş başa...Kimseye hesap vermeden,o ne diyecek,bu ne düşünecek,diğeri nasıl anlayacak demeden yaşamak .... doğrusu bu mu onu da zaman gösterecek sanırım...
Yalnızlık,kendi başına o kadar anlam yüklemiş ki,sözlükler yetmez,cümleler anlatmaz ....yıllar geçip gidiyor,saçlarımıza aklar düşüyor...yalnızlık çökmüş içime ....gözüm bakar ,dilim durur,içimde kalmış uhte ,yaşanmamış aşklar...sen kapımı çalan bu yalnızlık,girdin hayatımdan içeri...kalbimdeki aşkları hiçe sayan..
hayat bakmadı hiç yüzüme.şu gönlüme yalnızlığı reva gördün...yalnızlık yoldaşım,arkadaşım oldu...