Ah! Yalnızlık ah! Kelimelerle anlatsak yalnızlığımızı anlatabilir miyiz. İki çift sözümüzle tarif edebilirmiyiz yalnızlığımızı. Kefen giydirmez,canlı,canlı mezara koyar insanı.Derin derin yaralarcanından can alandır yalnızlık. Kalbin bol hüzünlü geçen kacıncı mevsimidir kim bilir. Canımızı ruhumuzu bulunduğumuz yere hapseder. Yaralı kalbe nutuklar attırır bu yanlızlık.Damla damla göz yaşı döktüreren ne acılar vardır. Bu acıları dindirmek için yalnızlığa kapatıp kendimizi haykırırız, yada haykırmak isteriz. Bağırırz, inleriz, delice üşürüz,.. Yalnızlık susturamamaktır içimizdeki esen fırtınaları. Ağlarken yüreğimizin uyuşmasıdır.Sırf yürek ağrısı çekmemek için uyumaktır yalnızlık. Sevdiklerin yanında yoksa kendini öksüz ve yetim hissetmektir, gidişlerin ardından yetim kalmaktır. Kalbin çok şiddetli depremidir yalnızlık. Her vedanın ardından kalbin tam ortasına hançer saplanmaktır yalnızlık.