Hep istediklerimiz olacak değil ya.
Of hay hak!
Biraz da hayat istesin biz verelim. Zaman olsun mekan olsun olay olsun F/EDA olsun! Vur hayat biz kaçarız. Kendimizden kendimize kaçmakla tüketmiyor muyuz şu kısacık hayatı?
Çok akıllı konuştum; eyvah akıllanıyor muyum? Aman uzak olsun.
Of hay hak!
Sinemde bir ağırlık var ama ben uçuyorum. Kanat mı? Ne gerek var canım, ben zaten baştan aşağı kanat duruyorum; sırılsıklam…
Başım ağrıyor, zonkluyor böyle.
En çok da sessizlikten.
Ben bastırmaya çalıştıkça o hep üste gelir beni yüz üstü yere yıkar. Ağzım burnum yamulur; öyle böyle değil. Yüzüm gözüm çamur olur; gözyaşım yağmur olur, yağar yaralarıma sağanak sağanak.
Of hay hak!
En çok da ipini kaçırdığım hayallere gülüyorum; ne kadar da komik! Benim anlayamadığım, anlaşılamadığım aptal hayallerim!
Yoruldum, yo/ğ/ruldum.
Us/l/anmadım, u s a n d ı m.
B/aktım geçeceği yok,
B/ana bır/aktım…
Boş verdim,
Çoşuverdim.
Kendi kendime oyunlar oynamaya başladım, bundan böyle artık sadece kendime b/akarım. Sus/malıyım, duyulabilir her an çığlığım boş sokaktaki fahişeler tarafından. Ve küfürler yiyebilirim pis sarhoşlar tarafından. Ama umurumda mı?
Kendime düşüşlerimin ne zaman gelir sonu?
Umurumda mı olur sallamam düşümdeki s/onu…
Of hay hak!
Yine delirdim…
Neyse sakinim…