İnsanın ruh ikizini bulması zor iştir. Hele ki benim gibi ruhundaki düğümleri fazlasıyla sıkı olan ve onları çözecek kadar ince tırnaklara sahip bi insanın olmasi ihtimali bi hayli zordur.
Hislerimin tam bir tarifini bulamıyorum. Özetlemek gerekirse kaybolduğum bir yerdeyim ve kaybolduğum bu yeri benden başka bulacak biri kaybolmama sebep olan kişiyle aynı. Büyük bir paradoksun içindeyim.
Düşüncelerimin gün geçtikçe yoğunlaştığını farkediyorum. Neydi beni bu hale getiren, nasıl oldu tüm bunlar!?

Bir yağmur gibi başlamıştı hersey aslında. Gökyüzünün maviligine kanıp, sırılsıklam olmuştum kalbimin en derinlerine dek.

Ve dün gece sabah karşı tam şu yatakta kalp atışlarımın tik-taklamalarına uyandım. Bir saat gibi.. zamansız gelen aşk dedikleri bu olsa gerek. Kanım damarlarımda hiç olmadığı kadar hızlı dolaşıyordu... Ve gün doğdu,  güneş açtı,  güneş ışınları uzaydaki 8 dakikalık yolcuğun ardından bana ulaştı, tam şu camdan içeri girip. Erimeye başladım,  bir buhar zerresi olup gökyüzüne ulaştım. Dünyayı söyle bir turladım, dünyanın kaç bucak olduğunu iyi bilirim, ama nerde olduğumu bilmiyorum. öyle hızlı carpiyodu ki kalbim, Şimşek olup yeryüzüne çaktım.
Neden arama... bundandir şafak vakti bi ara irkilerek uyanmanın sebebi.
Yağmur olup yağmaya başladım, ve sen bu sabah tüm bunlardan habersiz, evden dışarı çıktığında yanağına düştüm. Süzülüp dudaklarına ulaştım ve nefesine karıştım. Bütün damarlarında gezip dolaştım, ancak nasıl olur da tüm hücrelerinde dolaşmama rağmen tam anlamıyla ben seni içimde hissediyorum. Belkide içiçeyiz, bilmiyorum. Bildiğin tek şey bilmediğim hisler içerisindeyim. Ve tüm bu bilinmezlik beni daha da itiyor derinlerine, daha fazla kayboluyorum, daha fazla bağlanıyorum ve daha çok istiyorum. Bundandır yorgunluğum.

Birçok değişim içindeyim,  bunun Tek nedeni ise bir Çift göz... sabahları erken kalkiyorum, otobüse binmek yerine yürüyorum, uzanmak yerine zipliyorum, asansör yerine merdiven kullanıyorum. Bi kitapta okumuştum; çıkılan her bir merdiven basamağı insan ömrünü 4 saniye uzatırmış. 4,8,12,16,20...
Peki ya inerken ? İşte bunu bilemiyorum r bulunduğum ruh haliyle bilmekte yada inmekte istemiyorum. Çünkü basamakların sonunda görüyorum seni, her dakika her saniye sana ulaşma arzusuyla yaşıyorum ve kendi kendime şunu söylüyorum. " Gel, gel ve ömrüm ol artık..."