Çağın hastalığı mevki, makam, para, öğrenme yetkisinden çok ezbere dayandırarak yapılan okul bitirme, lisans, doktora yapma...hızla yayılıyor. Ve bunları hayata lanse etme.. Kabileyet, yetenek, akıl, zeka... yok sayılarak insanları bu özellikleri ile sayma ve sevme, insanların kendilerine olan güven duygusundan çok artık bu özellikleri ile on plana çıkma arzusu... Bunları yaparken de vicdan, dürüstlük, adelet, hak, hukuk, emek duygularını yok saymayı en büyük meziyet sanmak... Tüm bunlar tabiî çoğu zaman istem dışı davranışlar... Bakıyorum da etrafıma ne kadar çok çağın hastalığına yakalanan insan var... Gün geçtikçe manevi değerler teker teker yerini bu hastalığa bırakıyor... Bu hastalığın temelinde kendine güvensizlik yatıyor zannımca... Buda gosteriyor ki insanın insan olmasında en büyük etken olan kendine güven duygusunun beyinlere, ruha kanıksanması gerekiyor en kısa zamanda... Aksi takdirde makineden farksız bireyler haline gelmemiz içten bile değil... ( tabiî nadir de olsa mevki, makam, para,okul vs elde ederken insani özelliklerini kaybetmeyenler kişiler hariç bu sözlerim) İnsanoğlu artık kendine saygı ve sevgi duymayı bırakıp makamına, mevkisine, parasına saygı ve sevgi beslenmesine artık rahatsız olmayıp, aksine bunlarla hukmetmeyi vazgeçilmez görüyor... Üzgünüm sevgi, saygı, İNSANLIK bunlarla olmuyor... Ve bu tür insanlara da zerre kadar muteber etmiyorum... Dostluklarım, arkadasliklarım, iş ve özel hayatım hic bir zaman çıkar, mevki, makam.. üzerine kurulmadı bundan sonrada kurulmayacak... Gücünü insan olmaktan alan ve hayatına uygulayan her insan başımızın tacı oldu olacak ta... Kadir kıymet bilen, emeğe, insanlığa...saygı duyan tüm güzel insanlar bu hayatın mihenk taşıdır...