Üretici güçlerin gelişmesiyle birlikte üretim ilişkilerinin de gelişmesi ( toplumsallaşması), konuşulan dili de ortaklaştırıyor beraberinde. Bu toplumsallaşma ve de dilin ortaklaşması, yazılanları bir bölge , bir topluluk tarafından anlaşılırlığını bir ileriye taşıyıp, daha geniş kesimler tarafından anlaşılır duruma getiriyor aynı zamanda.Bu yüzden bu dönem yazarları, şairleri “anlaşılırlık” açısından biraz daha şanslı diye düşünüyorum.(”Anlaşılmamak”, üzerine yazanlar bir tarafa bırakılırsa tabi ki.)
Bu bir yönüyle şans iken diğer yönüyle bu gelişim-değişim sürecinin tam göbeğinde yaşıyor olmak; dönemi anlama, kavrama , şahitlik etme, ışık tutma açısından somutu ne kadar kavramışsak o kadar şanslı,aksi durumda da o kadar şanssızız demektir.Elbette bu tespiti doğrulayacak olan da zamandır öte yandan.
Yaşamın içinde, savunduğumuz değerler adına kalemin dilince yaşama vurma telaşı taşıyoruz hep. Kimi vakit bir içimlik sigaraya sarılıverir düşsel sevişmelerimiz, kimi vakit bir bardak ağuya dökülür sevda üstüne dolu dizgin yazılan mısralarımız .Ama ille de sokaklara değecek, değmeli ayaklarımız. Çünkü başka türlüsü bizi biz yapamaz .

Memleket
tek koltuk,
tek bilet,
bavul emanet(ti).
Şimdi uçmak revaçta.
Heyhat !
Türküler biçilirdi,
dağ-taş-patika
ne ararsan.
Mastika,
evreşe yollarına dar geldi,
şimdi asfalt.
Lastik pabuç bir yana,
şimdi çıplak ayakla koşuyor adam
(sanki Mirkelam).

Gümrük duvarları ayaklarımda
topuklu kunduram.
Dolaşım mal uğruna,
değer
geçerdi.
Memleket…
Ne yaman.
Ne zamandır
geçiyoruz içinden
zamanın.
20 yıl..
altı kır,
üstü kent.
_kent sinemaları da kapandı,
AVM’ler perde kaldırırken_
Zamanın geçişine tanık(lık).
Hayıf dile kancalı,
Yaşam hayıf’a naralı. Oyy…Oyy…Oyy.
Hastaneler,
postaneler,
fabrikalar
küçük bir ada,
yaşam bir arada.
Tonlarca fazlalık,
insan(i) olsa, neye fayda,
açları doyurmaz ki
çünkü pazar,
pazar da faiz kanat çırpar.
Beraber ürettiğimiz,
beraber tüketeceğimiz,
olmazsa olmaz bir dünya,
döne döne
bu kanatlara çarpar.

Havva Kılıç