Her insan bir hikâyedir... Buna inanarak yazabilirdim ancak. Böyle ikna edebilirdim kendimi. Nasılsa zaman denilen tül var insanlarla aramda. Perdenin bu yüzünü kimse görmüyor. İçteki zamandan dışa ne yansırsa artık. Ki zaten hep öyle olmuştur. İnsanlar anlattıklarından çok anladıkları üzerinden yargılar seni, hikâyeni... İnsan insanı harcarken savurgandır, yargılarken de öyle... Sınanmadığı acılar üzerinden nutuk çekmeleri de kolay olmuştur bu yüzden.

Anlatmadım kimseye kendimi ben de. Hep sizden açtım konuyu, "sen" deyince siz perdeledim kendimi. Polifonik susuşlarımı gizledim gülümseyişlerimin ardına. Arsızca, umarsıca gülümsedim yüzünüzün aynasına. Bu kez inceldiği yerden değil de yorgun yerinden kırılmak istedim. Doya doya bir çocuk gibi küsmek... Hikâyemden çok adımı bilin istedim, böyle daha çabuk unutulurdum hem. "Her insan bir hikâyedir " oysa kendimi şiire daha yakın hissederdim hep. Eksik... Yarım... Yenik... Yitik... "Birinin hakikati bir başkasının yalanı ise buna şiir denirdi ancak... " şayet bir hikâye ise de benim ki kısa sürdü...