Bence siyaset; insanın kendisinden vazgeçmesini gerektirir. Yani bir siyasi en dibi yaşayanın kendisi olmalıdır. Şöyle diyelim; devlet başkanı öyle bir devlet adamı olmalıdır ki: halkı ondan razı olsun. Vicdanı ondan razı olsun.
Eğer devlet adamı olacak gücü kendinde buluyorsan; muhakemen, bilgi birikimin... tüm donanımlarının yanında; yaşadığını(yönettiğin) ülkenin en sefil ve en mazlum adamı da sen olmalısın. Bir nevi tebdil-i kıyafet halinde olmalı devlet adamı. Ama bu yetmez tebdil-i ruh olmak da gerekiyor.
Bir ülkenin en fakir adamı; o ülkenin en başındaki birinci(kuvvetli) adamı olmalıdır. Çünkü bir devlet adamın ülkesinde kendisinden daha zor şartlarda yaşayan biri varsa bu durum devlet adamı için istifa sebebi olmalıdır.
Bu yüzden bir devletin en fakiri ne kadar varlıklıysa; o ülkenin birinci adamı (devlet başkanı) o kadar varlıklı olmalıdır.
Ve ben devletin en başındaki adamı nasıl tasvir ettiğsem; devletin diğer kademelerindeki tüm yöneticiler de bu tasviri kendilerine kılavuz yapmalıdırlar.
Böylece siyaset ahmakça mesele ve gündemlerle kirletilmez. Her önüne gelen siyasetçi olmaz. Kısacası aklına, cesaretine, kendinden vazgeçebileceğine inanan kişiler siyasi olur. Ve bu işin ciddiyeti ve saygınlığı böylece artırılmış olur.