Babamı kaybettiğim aydayım
Kendimi de...
Bir kaç yıl önce miydi birkaç saat mi...?
Unuttum...
Kendimi de o gün ile birlikte...
...
Daha ne olsun iyilik sağlık diyip de sustuğum sohbetlerde avuçlarımın boş kaldığını gördüm bugün, ne dersin bizi de böyle bir sevda bulur mu tıpkı annemin sana olan,geçmeyen,bitmeyen ve her şeye razı başeğmesi gibi...ne dersin baba avuçiçlerimizi öpen bir adam durur mu yanımızda...
Gitmeyi kafasına koymuş birini geri döndüremezsin demiştin kedim evi terk ettiğinde.
Gerçekten de tüm ağlamalarıma rağmen gelmemişti..sonra baktık ki ölmüş ve anladık ki giden ölüyor baba ya gittiğin için ya da öleceği için gidiyor.
Bugün kendime ayırdığım sürenin sonuna geldim sanırım, önünde diz çöküp de ’geçecek baba!’ dediğimden beri birileri yaşamayı öğretmişti bana, sevmeyi, senin elin gibi elin olmayı ve alnımı öptüğünde hiç yılmamayı biri öğretti baba...ölmeyi sonra gitmeyi ve yüreğe basıp geçmeyi.
Seni kaybettiğim aydayım, yine hava çok soğuk ve yine üşüyorum...
Can dediğimiz can/a hayat dediğimiz hayat/a kastedermiş bildin baba..bunu da bildin...

Filiz Punar