İnsanlar diyorum ,birbirlerinin içinde ki çocuk yanlarını bulup ona tutuluyorlar, tutunuyorlar .İçlerinden kim büyürse, diğer çocuğu öldürüveriyor isteyerek veyahut istemeyerek.Ve o ölü çocuk ne zaman ki yansısını buluyor işte o zaman uyanıyor ölümlü uykusundan.
Ki bu yüzden çocuklara emanettir dünyamız.
Ki onlar bu yüzden gelecektirler.
Aşk, büyüklerin işi olamaz çocuk !
Bazen öyle çok şaşırıyorum ki kendime , niye büyümüyorum diye.Niye herkesler gibi bakmıyorum , bakamıyorum , hesaplar yapmıyorum diye.Anladım ki, içimde büyümeyen o çocuk var… Ve bunu anladığım anda o, çocuk değildir artık. Bunun farkına varmak öyle acı verici ki.”Ergen oluyorsun artık” dedi bir dost.Doğruydu belki.O yüzden bu kadar hırçın , o yüzden bu kadar saldırıyordum kendime.
Ki artık çocuk kalbim martıların kanatlarında asılı.
Ve dayanılmaz kederlere gömdük beni.
Ve şunu da biliyorum ki , hiçbir çocuk kalbi bir daha öpemeyecek kalbimden.
Elbirliğiyle öldürdük onu …

Havva Kılıç