Beklemek vardır…
Gelmeyeceğini bildiğin bir bahar gibi,
Aklın, dilin ve daha önemlisi gönlün solar,
Geleceğini umduğun bu baharda…

Belki bir gün!
Kim bilir ömrünün bir deminde de olsa gelir belki…
Hesapsız, bihaber…
Ama geç kalmıştır işte!
Ne toprak eskisi kadar verimli,
Ne gül açacak kadar azimli,
Ne güneş yeşertecek kadar ahenkli,
Ne de bülbül konacak kadar yüreklidir…

Tüm bu olanlara rağmen,
Değişmeyen yalnız bir şey vardır,
Ziyarete sonsuza dek kapalı bu anıtta…
“Aşkla yandı ya yürek bu denli,
Gözler bu yüzden sürekli nemli…”

Kimi yeni güne uyanmak için uyur,
Kimi ise yeni geceye uyanmak için uyur…
Herkes düşünür!
Avam, dünya namına bazen düşünür…
Aşığa ne gündüz ne de gece dayanır.
Sürekli, aralıksız, kahredercesine…
Sevgiliye dair bir hayal, bir anı hatırlasın yeter!
O vakit,
Ne zamanın ne de günün ehemmiyeti kalır.
Akrep de şaşırır görevini,
Kendini yelkovanla bir sanır.
Sonsuz düşünce denizinde, akar gider zaman…
Gün geceye, haftalar aylara aldanır…

Tüm bunlara rağmen,
Sahipsiz, bahtsız ve biçare gönül elbette ki dayanır…
Çünkü bilir, Yaradan her an görür kendini.
Madem O görür ve bilir;
Varsın O’ndan gayrısı da bilmesin halini.

Yazan: Eza - Berkefti