Gitme zamanım geldi artık.
Çıkarmalıyım seni aklımın en ücra köşelerinden.Dur demeliyim artık...

Her sözün hafızamın derinliklerinde, unutulmamak üzere yollandı oraya.
Sessizlik tanrısının koruduğu sessizliğim tekrar yanımda.Sana ait olan ve itinayla saklayıp koruduğum notlarımsa başucumda.
Yanlızlığımı düşünüyorum, senin yanında hiç yanlız kalmadım ki ben.Oysa şimdi acaba diyorum sahiden yanlızdım da yanlızlığım mı hissettirmedi yanlızlığımı.

Usul usul kanayan bir yara bu.İçime içime akıp duran.
Gitme zamanı gelmiş , fakat ev sahibinin ısrarları sonucu kalan bir misafirsin.Misafir olarak gelmiştin nasılsa, bu yürekte kalmayı hiç düşünmeden.
Sürekli gidip geldin, her defasında batıp çıkardığın iğnelerin izleri kaldı.Şimdi birsürü delik var kalbimde.Biliyordum , aslında benim değildin sen, benimleydin sadece.Hiç bana ait olmadın.Buna rağmen varlığın hep mutlu etti beni.

Artık kendimi senden almam gerekli.
Ruhum yelken acmalı mavilere, maviliklere.
Seni bırakmalıyım o limanda.Hani bir gece yolumu kaybedipte sana sığındığım o limanda kalmalısın.Geriye baktığımda gülen gözlerin uğurlamalı beni ve gözden kaybolurken Birgün diyerek el sallamalıyım sana.

Birgün herkezin toplanacağı o yerde buluşmak dileğiyle...