Fesleğenler ayrılık kokusuydu çocukluğumun gurbete dönüş yollarında.Geride bıraktığımız bütün akrabalarım gibi ,bir demet fesleğeni bastırıyordum göğsümün daha şimdiden sızlayan sol yanına.
Ve gözyaşları içinde söylenen veda cümleleri Son olması ihtimalini hep hesaba kattığımız son bakışlardı arka camda yapışıp kalan ve bir kere bile dönüp bakmaya cesaret edemediğimiz…
Mesafeler açıldıkça yurdumun tozlu yolların da ayrılığın kokusu FESLEĞENLERDE boynunu büküyordu kucağımda! Tıpkı; anamın babamın alınlarına yazılan kadere çaresiz boyun eğişi gibi…
Babamın elinin tersin de gözyaşlarının tuzu vardı hala, bana bir lokma ekmeği uzatırken nice ağlamalardan sonra ve o bir lokma ekmek için yurdumuzu çiğneyip geçiyorduk şimdi…
Kendi dilimizde Almancı, Almanca dilin de ‘’ Auslender’’ olmayı kabullenerek kendi insanımızın bile zamanla dışlayacağını hiç düşünmeyerek…
‘’Evim doğduğum yer değil doyduğum yer’’ dir sözünü pekiştirerek bir lokma ekmeğin peşinde babamın Wolswagen arabasıyla ilerliyorduk gurbet yollarında yüreğimizi vatanımızın bakımsız ama, bizim olan yolların da bırakarak…
Bu sahneleri kaç defa yaşadık kim bilir çocukluğumu bıraktığım yıllarda
büyüyünce geçer sandığım ayrılıklar peşimizi hiç bırakmadı.Ne gurbette yerleşik kaldık çoğumuz nede vatan da! iki arada bir derede bocaladık yıllarca ve bocalamaktayız hala…
Bir lokma ekmek için gurbet tüketirken ömrümüzü , fesleğenler hep boynu bükük ayrılık kokuyor burnuma vatandan dönüş yolların da…
AyNuR