Saatlerce uyuyup uykusuz uyandığım katrandan kara bir gecenin sabahında yine sessizliğe, yine sensizliğe açtım gözümü… Engin ve ıssız bir okyanusun en derinine dalmak gibi bir şey bu. Koyu bir karanlık, müthiş bir basınç.. Görünmez bir el yüreğimi avuçlarının arasına almış sıkıyor sanki…

Çıkmalıyım bu kör kuyudan.. Bu ruh halinden kurtulmalıyım.. Beni bana bırakmadan, tutmalıyım kendi elimden. Bu düşüncelerin içerisinde, ağrıyan şakaklarıma aldırmadan elimi uzatıyorum radyoya.. Belirli belirsiz yarım bir türkü dolanmış dilime: “Dert adamı yer imiş…” Radyodan yükselen cızırtılı ses bastırıyor beni.

“Gecenin en siyahında
Umudun bittiği yerdeyim
Köşeyi dönsem ölüm
Düz gitsem hayat
Gölgeler içindeyim
Sen imkansızsın…
Sensizlik imkansız
Aşk imkansız..”

Dudaklarımda buruk bir tebessüm beliriyor. Ve gayri ihtiyari “imkansız olmasa aşk olmazdı” diye söyleniyorum kendi kendime.. Söyleniyorum ya kendim de şaşıyorum buna. Hava kapalı bugün.. Aşk yağıyor İstanbul’ a.. Başucumdaki kitaba uzanıyorum. Uzun zamandır almak, okumak istiyordum. Oysa bugün sıkıyor beni.. Gönül yorgunluğu olsa gerek bu.. Bilir misin nedir gönül yorgunluğu? Bir bilgeye sormuşlar:

- Efendim canınız ne istiyor? Bilge cevaplamış:

- Canım hiçbir şey istememeyi istiyor.. ve devam etmiş.. Bu ruh halinin adı gönül yorgunluğudur..

Bugün benim de canım “hiçbir şey istememeyi” istiyor. Aldırmıyorum beynimin kıvrımlarında dolaşan yüzlerce soru işaretine. Dışarı atıyorum kendimi.

Yürümeliyim.. Islanmalıyım.. Hatta sırılsıklam olmalıyım.
...
Aşk yağıyor İstanbul’ a...