"Erdem denen fazileti, yüreklerine sultan yapamayan nice aciz yürekler, sadece alkışlarlar yüreği kocaman insanları da, kendileri bir adım atarlarken beyinleri durdurur bencillikleriyle onları ve onlar, bilinçsizce hala alkışlarlar erdem krallığında olanları, kendi küçüklüklerini unutarak. "Serap hoca

-Ne isen, odur yansıyan suya.-


Erdem deyip durdum, düşündüm bir an...Satılmışken dürüstlük, kalmışken kapı dışında yürekten gelen güzellikler...Vatan, kutsallar arasından çıkmışsa gönlünde insanın...çifte vatandaşlıklar, güldürüyorsa gönülleri..ne deyim ki ben...Bayrağın al rengine kurban olana, burun bükenler varsa... Ve bir okulun önünden geçenler, duyduğu marşla hazırola geçtiğinde, alaylı bir ifadeyle bakanlar, kahve sohbetlerinde en büyük miliyetçi rolünü oynuyorsa boynumdaki madalyon gibi bir o yana bir bu yana dönüyorsa insanın yüreği...kanar, kanar bu can onlarla aynı toprağa basmaktan.
Ne ki erdem...erdem, şereftir...faziletin, darağacına asılmamış halidir. Yüzyıllar ötesinden, savura savura eteğini Altayların topraklarına gelip de şöyle bir edayla kütüphanelere kurulan klasiklerimizdeki Türkçeye burun bükenleri görünce yere düşen ekmeği öpüp de başına koyan gibi, sahip çıkmaktır diline... Ve erdem, diliyle inancıyla adam gibi adam olmaktır tüm insanlığı kucaklarken...ve dimdik durabilmeyi bilmektir insanlık adına.
Bastığı toprak adama hesap sorar, bunca insan bu topraklarda büyüdü de yürüdü de baş eğmedi riyaya....eğmesin de yaşasın erdem...
Koyduğunda cebine liraları, eli yanmamalı insanın...Helalinden koydukları kursağına da helalinden girmeli ki huzurla çıksın yuvasının dumanı.
Söz bükmesin boynunu, erdem bükmüşken onca.


Serap Hoca