Sevgili okuyucu,

Bu sana ilk yazışım. Bu zamana kadar neden yazmadığımı soracaksın haklı olarak.Seni çok merakta bırakmadan anlatayım hikayemi.

Her şey yolda bulduğum yıpranmış bir zarfla başladı.Üzerinde adres yoktu.Belli ki yazan kişi mektubun gideceği adresi rüzgarın kulağına fısıldamıştı.Ama rüzgar asiydi, söz dinlemezdi çoğu zaman.Yine dinlememişti.Mektubu o yana bu yana savurmaktan yorulup benim ayaklarımın dibine atıvermişti.Önce zarfı açıp açmamakta kararsız kaldım.Sonuçta içinde bir mahremiyet barındırıyordu.Mektubu bulduğum yere bıraktım.Rüzgar oflaya puflaya getirdiği gibi savurdu zarfı uzaklara.Elbet onu biri açıp okuyacaktı ama o kişi ben olmamalıydım.

Biliyorum merak ettin zarfın içinde ne yazdığını.Fakat mektup mahremiyettir.Kime yazıldıysa o açmalı mektubu.Yoksa ne önemi kalır aşkın, nefretin, özlemin...Ne önemi kalır satırlara dökülen gözyaşlarının.Ve ne önemi kalır kağıda sinen kokunun.Onun yerine sana kapkara gönlümü akıttığım bu zarfı gönderiyorum.Cevap yazmanı beklemiyorum.Belki zarfı açmayacaksın bile.Okumak istemeyeceksin.Ama bu mektup sana.Eninde sonunda okuyacaksın.

Sevgili okuyucu,

Bugün hava rüzgarlı.Bir gezintiye çıkmaya ne dersin?