Gidene kal dememeyi; kalana git dememeyi öğretti hayat.

Şimdi sen de gidiyorum diyorsun. Sormam artık biliyorsun. Gitmek isteyen gitmeye, kalmak isteyen kalmaya bir neden bulur.
Ve artık nedenler değil, sonuçlardır beni ilgilendiren.

Haklısın hayatta sadece bir tek an var. Dün gerçekten de bitti, yarını bilmiyoruz, bugün ise bugünü sensiz yaşıyorum.
Beni bir gün bile yarını yapmayanı, ben de dünüm yapıyorum.

Hayat her şeyi öğretiyor, fakat diyetini fazlasıyla alıyor.
Ben de tüm gözyaşlarımın diyetini ödedim. Kahkahalarımın diyeti gözyaşlarımın seliyle ödendi.
Şimdi kim çalabilir bu gülücükleri yüzümden?

Birisinden gitmek için gelmek gerekir. Bir sor kendine, gelmiş miydin acaba benim ülkeme? Geldiysen gidebilirsin, ama ben hiç rastlamadım sana kalbimin sokaklarında. Yüzün çok yabancı. Rastlamış olsak hatırlardım. Geldiğinde kararlıysan hala, tarif etmen gerekir bendeki beni.

Benim için bana geleni ben hiç göndermedim. Sen bende başkasına bakmaya gelmişsindir.
Bana gelen yollar tek biletlidir. Gidiş ise müesseseden, arkana bakma bile istersen artık sen.

Kalbim, sessiz bir tren istasyonu gibi uyuklayanlar var banklarımda, adlarını kendileri bile bilmiyor. Nereye gideceklerini bilmeyenlerle doluyum ben. Sabahın ilk ışıklarıyla ceketlerini alıp karışıyorlar yitik yalnızlıklarına, bana gelişleri de yanlışlıkla zaten.
Yalnızlıkla gelene ,ben yanlışlıkla git diyebilir miyim? Diyemem.
Ben zaten hiç kimseye gel demediğim gibi, hiçbir zaman da git de demedim.
Neyse gidiyorum, diyorsun. Güle güle git!

Zaten bu garın da yıkılma kararı çıkmış. Üç beş gün sonra tüm sahipsiz duygular, belediye ekiplerince sığınaklara yerleştirilecek.

Geriye ne mi kalacak, belki sahipsiz düşler...

07.01.2016-12.09-İstanbul