Düşündükçe seni, ısınır başımın içi. Dağdağalı düşüncelerin en derin ve sıcağısın. İsmin geçtikçe aklımın kanallarından, bildiğim tüm sözcükler silinir hatırımdan. Ki, ismin bir anda, kelimeleşmiş ve kelimeleşmeyi bekleyen bütün duyguların biricik ifadesi olur. Aşk ismin olur, hasret ismin… Kaygı, hüzün, ümit, neşe ve endişe ve daha nice duygu ismin olur. Sayısız hisle telaffuz ederim ismini. Filvaki ismin tüm duygularımın tek karşılayıcısı olur. Ve ismin bir yıldız gibi dolanırken zihnimde, düş tarlama hayaller eker, kırıklıklar biçerim… Senli rüyalar görürüm, sensiz geçen her günün gecesi. Kaparım gözlerimi, gözlerini doya doya görmek için. -Düşler de olmasa ne yapardı insan!- Ne var ki, bazı an yetişmez hayal gücüm. Öyle ağır basar ki yokluğun, düşleyemem gözbebeklerinin ışıltısını. Bazı an bir silik yüz, bazı an sadece bir ışık demeti olursun. Ama bilirim, senin sen olduğunu hangi surette görünsen de. Ruhunun efsunundan anlar, emsalsiz enerjinden tanırım. Tesirin bilinçaltımı altüst eder.




Sen ki, alemler içre sıkışmış bir minik cansın, kâinatın özüsün. Dünyada efsaneler gibi dolaşan ve derinde bir sır gibi yaşayansın. Kadrini bilmez kimseler, anlayamaz ben gibi bakmadıkça. Her büyülü şey nasiplidir senden... En dehşetli depremlerin sarsamadığı yapılar, bir bakışınla hak ile yeksan olur. Bu ne muazzam bir yıkım, ne amansız bir kargaşadır. Tüm sesler sükût eder işitmek için nefesini. Kesilir dalgaların kayalarla boğuşması, durulur deniz. Kuşlar perde perde kanat çırpıp selam durur endamına. Yıldızlar ışımakta birbiriyle yarışır. Ay ikiye bölünür, iki ayrı yürek gibi çarpar gökte. Aldan, yeşilden ve nice renkten çiçekler uzatır toprak, koklayasın diye...




İstemem, hiçbir aklın sıcaklığı değmesin tenine. Hiçbir rüya, hiçbir düş... Bir ben göreyim, bir ben bileyim, bir ben düşüneyim seni.


Mesut İlkay YANIK